Op een dag had iemand op de televisie het over een butterfly mind en toen herkende ze zichzelf meteen. Joki is jaren kleuterjuf in Amstelveen geweest en is sinds anderhalf jaar met vervroegd pensioen. Die vrijheid benutte ze om zomaar naar Texel te verhuizen, waar ze weer de tijd wilde nemen om onbelemmerd te kunnen schilderen. Want naar buiten gaan met haar aluminium ezel en een visserskrukje is iets wat ze heel vaak doet. In haar werkkamer, staan, hangen en liggen overal landschappen. Deels van het eiland, deels uit Frankrijk. ‘Ik heb haast,’ zegt ze, ‘ik neem niet eens de tijd om eerst een schets te maken. Ik zet het direct met verf op het doek.’ Soms zit ze op haar knieën op de grond en legt ze een doek voor zich in het gras. Ook schildert ze ‘de hoek om’ op de zijkant van het bespannen frame, want een lijst eromheen vindt ze een beperking. Dat ze net als kleuters het liefst onbeperkt wil kunnen spelen of schilderen wordt duidelijk. ‘Ik heb geen ambitie, ik hoef niet beroemd te worden, daar gaat het me niet om. Ik wil alleen heel goed kunnen schilderen.’