Voor haar bestaat het jaar uit twee seizoenen: van juni tot september als ze haar keramiek exposeert en in haar tuin een theetuin runt, en de rest van het jaar, wanneer ze in stilte in haar atelier, een oud klaslokaal, werkt. Toch is dit jaar anders dan alle eerdere op Texel. Na vijftien jaar heeft Ellen het lesgeven opgegeven om zich volledig te storten op haar eigen ontwikkeling. Ze wil de lat hoger leggen. Nu haar werkruimte alleen voor haarzelf is heeft ze ook niet meer de angst dat een van haar leerlingen per ongeluk tegen een beeldje aanstoot en een pootje breekt. Want kwetsbaar en dun zijn de pootjes waar haar beesten op staan. Ze is bezig met een eland. In de oven staan twee pasgeboren elandkalfjes te drogen, alsof ze op hun breekbare pootjes net het leven in wankelen. Ze heeft een passie voor dieren. Maar alleen de dieren waar ze een liefde voor heeft opgevat, zoals de drie kalveren van boer Herman bij haar in het dorp. Ook van een Belgisch paard, een dromedaris en zelfs van de schapen op de dijk, die ze eerst eigenlijk maar stomme beesten vond, is ze gaan houden en dus kan ze ze maken.