Vertellen over haar werk vindt ze minder fijn dat het me te laten ervaren. Ik ben nog geen drie minuten in haar dansstudio of mijn schoenen zijn uit en onder de bank geschoven, en ik sta samen met haar midden in de danszaal. Of is het een bewegingsruimte? Over de grote spiegels langs de kant hangen lichte lappen die mijn evenbeeld verbergen. Een zachte geur van wierook vult de rest van de kleurrijke ruimte. Op muziek begeleidt ze me dansend langs mijn organen, naar mijn spieren, naar mijn botten en mijn hart. Als ik wegzweef of even vergeet te ademen hoor ik haar stem of zie haar blik, die me weer naar mijn botten terugbrengen. Naast haar danslessen en filmpjes werkt Ericka ook aan haar eigen bijbel. Hij ligt in een vacht gegordeld op een krukje. Vol met afvragingen, verbindingen, thuiskomingen, hunkeringen en bespiegelingen, die ze ordent in verzen en waarmee ze een glimp laat zien van haar gereformeerde verleden. Haar grootste verzoek aan haar god is: kon ik maar één ding. Maar ik geloof dat ik heel blij ben dat ze niet maar één ding kan, want is het niet juist haar diversiteit die haar Kunsthuys Texel zo’n rijkdom geeft?