Al dertig jaar komt deze Gooise vrouw regelmatig in het huisje op het Texelse bungalowpark dat ze sinds zes jaar het hare kan noemen. Op een dag, en die dag is niet ver meer weg, wil ze permanent op het eiland komen wonen. Achter het bungalowtje is een houten ‘boetje’, waar haar gereedschap ligt – de steenbeitels in het ene witte katoenen bindsel, de houtbeitels in het andere. Op de tegenoverliggende plank liggen haar ‘slijpstenen’ en staat het werk waarmee ze nog niet klaar is. Het beeldhouwen zelf doet ze in de tuin. Als ze in steen werkt, dat splinters geeft, legt Hendrien een oud douchegordijn onder haar werk. Ze kan het de zomerhuurders van haar huisje per slot niet aandoen dat ze hun voeten in het gras zullen snijden aan iets waar zij juist zo veel plezier aan beleeft. Houtspaanders die laat ze liggen, dat is goed voor de tuin. Aan exposeren in een galerie heeft ze een uitgesproken hekel, maar dat lijkt ook niet nodig, daar haar werk veelal door vrienden en bekenden wordt gekocht. Het zijn kleine geabstraheerde beelden waarbij vrouw en vrijheid al jaren haar uitgangspunt vormen. Ze grapt: ‘Ik heb ook weleens een schaap gemaakt.’