In haar werkruimte hangen met knijpers foto’s, zo groot als kleine tafelkleedjes, aan een waslijn die diagonaal door de kamer is gespannen. Tegen de wand staat een gigantische printer, zo groot als een kinderledikant, verborgen onder een gestreepte lap. Ertegenover, op een tafel, staan twee computerschermen, waarop ze met haar nieuwe boek bezig is. Ruth werd op haar zestiende niet toegelaten op de Rietveld, waar ze destijds woedend over was, maar in de loop der jaren heeft ze haar eigen opleiding gecreëerd. Van schilderen naar fotograferen. Landschappen zijn haar specialiteit. De laatste jaren is eten een nieuw belangrijk onderwerp geworden, maar ook dieren en mensen vinden steeds weer haar lens. Scherp en zuiver legt ze ze vast. Als er iets gebeurt op het eiland, bijvoorbeeld een vissersboot loopt bij een storm op het strand, zorgt zij ervoor dat de foto twee uur nadat ze hem heeft gemaakt als ansicht in de boekhandel ligt. Zij is haar bedrijf en iedereen om haar heen lijkt daaraan mee te werken. Ze produceert als een wervelende machine, die net als de printer waarschijnlijk soms moet rusten onder een lapje, al kan ik me dat bij haar nauwelijks voorstellen.