In de schuur achter het huis van zijn zoon heeft hij zijn atelier gebouwd. Slapen doet hij, als hij op Texel is, in een caravan. Naast het leven in Den Haag heeft hij hier een plek gevonden waar hij heel gelukkig kan zijn. Als het aan Peter ligt hoeft hij niet meer terug naar de stad, waar hij veel te veel impulsen krijgt. De ruimte inspireert hem en het werk dat hij hier op de kop van het eiland maakt is transparant. ‘Ik ben voordurend aan het scheppen en al vormend plaats ik het in een ruimte.’ Buiten in zijn tuin staat een sculptuur van dunne roestvrijstalen buizen met een gele lijn van een plexiglas plaat, die nagloeit in het donker. ‘Ik heb van alles opgeslagen in mijn hoofd. Jaren later komen dingen terug en vermengen zich met nieuwe dingen.’ Hij laat me zien waarmee hij bezig is: goud beschilderde poppetjes en oude vogelkooitjes. Ook die heeft hij jaren geleden besloten te bewaren en nu krijgen ze een nieuw leven. Net als hij hier een nieuw leven heeft. Als hij teruggaat naar Den Haag kijkt hij altijd naar het eiland, net als wanneer hij aankomt. Hij kijkt nooit naar wat de overkant heet.