Een half jaar geleden nam ze de grote stap. Ze vestigde zich als fulltime zelfstandig beeldend kunstenaar. De huiskamer werd tevens atelier en galerie. Ze maakt beelden van gejut kunststof en hout, en schilderijen. Achter de ‘toonbank’ waarop de kassa ‘prijkt’, staan dozen verstopt met stukjes plastic van het strand, gesorteerd op kleur. Vooral veel plastic doppen, die de ogen worden van de vissen en honden die ze onder andere maakt. De beesten staren me droevig aan. Van buiten kijken mensen in haar etalage. Sommigen beginnen spontaan te lachen, want het werk van Mirjam, naïef absurdistisch, heeft humor. De kast met de gevonden slippers en werkhandschoenen staat voor haar voor werken en vakantie, voor zomer en winter, toch heeft elk object ook een eigen verhaal en kun je er lang naar kijken. Ze wilde destijds niet naar de kunstacademie, omdat ze bang was dat ze daar iets van haar af zouden pakken, iets dat ze niet kwijt wilde. Haar deur staat drie keer per week open, maar nu de winter eraan komt wordt dat te koud en moet ze een bordje op de deur hangen. Ze lacht dat ze er ‘BITTE KLOPFEN’ op zal schrijven.