Als je haar huis binnenkomt en de trap op mag, waan je je opeens in een museumpje. Aan de wanden haar vlinderschilderijen, wandkleden geïnspireerd op de natuur om haar heen, en een quilt. Op de trap naar de bovenste verdieping een kleed met een religieuze afbeelding waar ze jaren over heeft gedaan, een houtsnijwerk gemaakt van juthout, Texelse landschappen in olieverf en zelfs een mozaïek hangt er. Ina heeft, zoals ze zelf zegt, een beeldend geheugen, soms checkt ze een afbeelding voor de zekerheid in een naslagwerk maar meestal weet ze het. Sinds haar zestiende jaar schildert ze, dat is dus al tweeënvijftig jaar. Haar museum loopt door in haar werkkamer, waar ze ook strijkt. Ook hier de wanden behangen met haar gevarieerde werk, miniaturen van schapenboeten, bloemen en stillevens met een diepere betekenis. Het liefst werkt ze binnen, want buiten leiden de wind en de vogels haar af. Naast haar creatieve werk blijkt ze ook accordeon en gitaar te spelen en wil ze binnenkort de viool van haar vader gaan oppakken. Ik vraag haar wat ze zou kiezen, als ze moest kiezen. ‘Dan kies ik voor mijn familie. Ik ben eigenlijk een Italiaanse mama die het liefst voor iedereen kookt.’