Ruimte en schoonmaken, dat zijn de twee woorden die door mijn hoofd nagalmen als ik terug naar huis fiets, want hemelsbreed wonen we nog geen paar honderd meter bij elkaar vandaan. Het gebouw dat haar werkplaats is, is open en beschermend tegelijkertijd, én groot en leeg, waardoor haar emaillen schilderijen er als glinsterende bakens uit opspringen. Ina is naast beeldend kunstenaar ook trainer en begeleider bij veranderingsprocessen. Zou ze net als bij het maken van een emailleerwerk stap voor stap de veranderingen zien plaatsvinden bij haar cliënten? Zal ze ook daar steeds moeten beslissen wanneer ze stopt, of wanneer ze nog even doorgaat? Want het is in dezelfde ruimte waar ze beide werkzaamheden uitvoert. Achter een wit kamerscherm staat haar oven, en de geruisloos rollende laden langs de wand, die even deden vermoeden dat er een open keuken was, zijn gevuld met de glazuren en gereedschap. Ik vraag haar waar ze haar koper snijdt, want ik kan me die activiteit moeilijk voorstellen in de kamer waar zo’n schoonheid en zuiverheid heerst. Maar als ze me de werkruimte in de schuur laat zien blijkt die net zo leeg en wit. En vrij – dat is misschien het woord dat ik zoek…