Het is de liefde die Anna naar Texel bracht. Hij heeft haar gelokt met zijn contacten met kunstenaars en een eigen tentoonstelling in ‘Tusse de Banke’. Maar aan haar stralend gezicht zie ik dat ze zich ook had laten lokken als het ‘dansen met schapen’, ‘een voetreis naar de vuurtoren’ of ‘luisteren naar de golven van de zee’ was geweest. We zitten tegenover elkaar in café-restaurant De 12 Balcken. De deur is nog op slot, en in de achterzaal, onder het glazen plafond, hangen haar schilderijen. Grote kleurige doeken. Het zijn fantasie-tuinen geïnspireerd op bestaande mensen. Ze vraagt nooit aan iemand of ze hem of haar als ‘tuin’ mag schilderen, ze schildert ze gewoon als ‘tuin’. Zo hangt er nu het overbuurmeisje van haar nieuwe liefde als tuin. Naast de schilderskwast werkt ze ook met de naald. Een gigantisch project, dat, heeft ze uitgerekend, pas over vier jaar klaar is. Dat moet indrukwekkend worden als je bedenkt dat ze er ook al vier jaar me bezig is. Ze werkt met de halve kruissteek of petit point. Elke steek is naar haar toe, allemaal naar beneden gericht. Ze maakt een beweging alsof ze haar hart repareert, maar dat verzin ik misschien zelf.