Als ik twee maanden later zou zijn gekomen hadden we in zijn atelier kunnen afspreken, maar de houten rode schuur in de tuin moet nog helemaal verbouwd. Even gunt hij mij een blik in zijn huiskamer, waar hij tot die tijd werkt. Een tafel onder het schuine dak, uitkijkend op een bruin gordijn dat het zicht op de Brink ontneemt. Jaarlijks maakt hij tien tot vijftien tekeningen die hij de moeite waard vindt om aan de buitenwereld te tonen. Het is ongelooflijk dat hij nog tijd heeft om die te maken én dat hij het kan, want Maurice bezoekt voor zijn werk bij het SBK meer dan honderd andere beeldend kunstenaars per jaar in hun atelier, stelt tentoonstellingen samen met het werk van anderen, is collectiebeheerder en runt samen met zijn man galerie Posthuys, waar uitsluitend hedendaagse Nederlandse kunst wordt geëxposeerd. Toch lijkt hij hier helemaal niet door te worden afgeleid, integendeel zelfs, hij heeft het nodig, zegt hij. ‘In mijn werk is altijd een tweedeling aanwezig.’ Maar het is duidelijk dat die tweedeling niets met zijn tweeledig bestaan als kunstenaar en kunstondersteuner te maken heeft.