Wat hebben Marilyn Monroe, de dochter van Picasso en een zwart-witte kat met elkaar gemeen? Dat ze hun koppen door een schilderij van Judith hebben mogen steken. Ze hangen aan de wand van haar smetteloos atelier – nergens is een spatje te ontdekken. Lachend zegt ze dat ze ook als ze kookt niet morst. Ik kijk jaloers naar de vlek op mijn spliksplinternieuwe trui. Na een carrière in de film en de reclame heeft ze als autodidact al jaren, eens in de maand, les van ‘de meester’, zijn klassieke methode is in haar schilderijen goed te herkennen. Hij leerde haar te werken met imprimatura, een ondergrondkleur. ‘Je moet die kleur denken als je aan het werk bent.’ Het duurt even voor ik begrijp wat ze bedoelt, maar als ik opnieuw naar haar schilderijen kijk zie ik een diep rood dat door het portret van haar zoon heen straalt en een okergeel dat stiekem door het doek sijpelt waarop ze een stel schapen heeft neergezet. Haar werk is indrukwekkend, als je het ziet geloof je niet dat ze een paar jaar geleden nog nooit een kwast had aangeraakt, maar talent verloochent zich niet, dat is heel duidelijk.