Het is zo druk in haar galerie dat ik eerst boodschappen ga doen. Op de terugweg lijkt het leeg, maar dat is slechts van korte duur. Lilian, heeft als hobby leerbewerking, een ambacht dat ze vijfendertig jaar geleden van haar moeder leerde, die het weer had van een vriendin die in Canada had gewoond, waar ze zich had bekwaamd in de oude technieken van cowboys en indianen. Op een tafeltje bij het raam, heeft ze meer dan tweehonderd kleine glimmende beiteltjes staan, ook allemaal uit Canada, waarmee ze de huiden bewerkt, onder andere een stel dat drie eeuwen in de Waddenzee heeft gelegen en door duikers een tijd terug naar boven is gebracht. Ze maakt er tassen en portemonnees van, deels ook weer gebaseerd op patronen die uit Canada komen, want haar link met dat land is sterk, vooral nu een van haar zonen er is gaan wonen. Bijna kan ik me haar voorstellen met een cowboyhoed op, op een paard, een lange leren jas en stoere laarzen. Want haar maaksels zien eruit alsof ze in geen honderd jaar kunnen slijten, zelfs als ze níet op de bodem van het wad liggen.