monica

Met de radio aan kan ze niet werken, want dat leidt haar af als ze tekent. De boekenkast van haar werkkamer staat vol met producten van haar. Op het eerste gezicht lijken haar illustraties uit meerdere stijlen te bestaan, zozeer ben ik overdonderd door de veelheid aan plaatjes. Maar als Monica me rustig meer van haar tekeningen laat zien, zie ik steeds beter hoe ze haar pen op het papier zet. Joupi en Bobbi zijn twee van haar schepselen, waarvan de laatste zo populair is dat hij zelfs in China wordt verkocht. We zitten aan een grote werktafel die haar man lachend ‘de gum-tafel’ noemt, want als een pentekening niet goed is gaat hij over, soms wel drie keer. Haar eigen oog is uiterst kritisch, toch heeft ze in haar werk soms te maken met een team van critici die haar beoordelen voor ze verder mag. ‘Da’s deel van het vak,’ glimlacht ze, maar het is duidelijk dat die momenten in haar bestaan niet haar favorieten zijn. Die zijn, denk ik, wanneer de deur dichtgaat, als ze alleen is in haar werkkamer en uit haar vingers een wereld ontstaat die tot op dat moment nog niet bestond.