In golven praat ze, en zo lijkt ze ook te leven, deze gepassioneerde oceanografe die aan het ontdekken is hoe ze kan berekenen op welk moment het koraal de zaadcellen loost en de eicellen laat springen. Ze is zich met het vooruitzicht op haar toekomstige pensionering aan het omscholen tot artiest, want het is de kunst die haar met twee grote klauwen heeft gegrepen. Haar huiskamer en gang staan vol schilderijen en in de tuin waar het oude koetshuis van de notaris staat, dat in zestien-zoveel is gebouwd, dat daarna het assurantiekantoor werd van kapitein Lap, die genoeg had gevaren… die ruimte gebruikt ze als haar atelier. In het voormalig bureau van de notaris staan flessen verf en kwasten. Margot vertelt bevlogen over haar schilderijen, haar beelden en haar foto’s. Ze weet dat ze haar eigen stijl nog niet volledig heeft gevonden, maar ze gunt zichzelf de vrijheid en de tijd om die in alle rust te ontwikkelen. Dat haar handschrift razend snel groeit, is duidelijk te zien. Daarvoor gaat ze elke week naar de Vrije Academie aan de overkant en heeft daarom, als student, een vakantiehuisje gevonden in een weiland vlak bij de stad.