Ik stap een wereld binnen waarin elke deurknop, elk kopje, elke stoel of object uit de handen van de bewoners lijkt te zijn gekomen. De kamers ademen een sfeer van kunstig handwerk. Meer dan de helft van het huis wordt in beslag genomen door hun werkruimtes en een soort galerie. Nesrin is keramiste, haar man werkt met hout. Tussen hun werkplaatsen in staat een tegelkachel, gestookt op hout, die beide ruimtes verwarmt. Geboren en getogen in Turkije kwam ze, samen met haar man, dertig jaar geleden naar Texel, maar het had overal op de wereld kunnen zijn. Haar blik is verrassend internationaal, net als de artikelen die ze schrijft voor diverse vakbladen. Naast keramische sculpturen maakt ze ook porselein, ze laat me een kommetje zien dat zo vreselijk dun is dat je bijna niet kunt voorstellen dat het niet zal breken als je er je lippen aan zet, maar als ik het beetheb voel ik dat het ijzersterk is. Gelijk haar objecten. Op de tafel, die het atelier doorsnijdt, staan haar laatste beelden. Witte abstracte vormen, allemaal in tweetallen, die in elkaar passen maar misschien ook op zichzelf kunnen staan.