‘Ik heb het kleinste atelier van Nederland,’ had ze me gemaild. Als ik naar haar huis loop denk ik aan de diverse kleine werkplaatsen die ik in mijn leven heb gezien. Ik vraag haar of we in haar werkkamer kunnen gaan zitten maar ze zegt dat daar echt geen plek is. Astrid heeft niet overdreven. In het verlengde van de trap, precies tussen twee kamers in, is half onder het dak een meter breed ateliertje gemaakt. Eigenlijk alleen een werkblad met tientallen vreemdsoortige pennen, potjes inkt en verf, in het hoekje een computer waarop ze haar ontwerpen maakt en een stuk zacht rubber, aan de wanden plankjes boordevol vaktijdschriften en materialen, en een stoel. In haar mail heb ik gelezen dat ze een parchment artist is. In het woordenboek lees ik dat dat een perkamentkunstenaar is. Iedereen herinnert zich vast nog wel het prikken op de kleuterschool. Dit is de basis van haar ambacht, maar dan op hoog niveau. Haar werkstukken lijken op verfijnd antiek kant, heel precies gecreëerd en met een ingewikkeld patroon. Uren kan ze bezig zijn met één klein stukje papier. Ze ciseleert, ze prikt, ze knipt en tekent als een monnik, op nog geen vijftig meter afstand van de Waddenzee.