klarina

‘Dit is het paradijs,’ zegt ze met een ondeugende glimlach. Geen letter van die uitspraak is gelogen. Klarina woont en werkt in een walhalla. Een grote oude bollenschuur, waar ze naast haar schilders- en beeldhouwruimte, aan de kopse kant achter een gigantische deur in de oude koelcel, een dansstudio heeft gebouwd. De houten lege ruimte is zo uitnodigend dat ik bijna niet stil kan blijven staan. In haar atelier hangen overal schilderijen die, bij nader inzien, op zijde geschilderd blijken te zijn, zodat ze net zo soepel kunnen bewegen als zijzelf. Buiten om het gebouw staan overal zonnebloemen. Als ze me meeneemt de omboste tuin in, waan ik me in een andere wereld. Een waar de rozen kunnen praten, de bomen ogen hebben en de slakken geen sla eten maar dansen. Net als gisteren de groep toeristen die langskwam op haar open dansmiddag. Als de geboren Texelse niet schildert of danst geeft ze stemles, speelt ze cello of hakt ze een beeld dat zo dun moet zijn dat je erdoorheen kunt kijken. Hier vergeet ik de tijd. Niet alleen de tijd op mijn horloge, ook de tijd van de dag, de maand, het jaar.