De ingang van haar huis is heel statig. Als ik niet had geweten dat Joke hier zou wonen, had ik gedacht dat er een notaris of een financieel adviseur was gevestigd. Ze vertelt me dat ze werkt in de voormalige spreekkamer van een psycholoog. In de ruimte, waar ooit mensen hun hart bloot konden leggen, ontleedt zij nu haar eigen ziel op een tafel vol verfvlekken. Haar ontdekkingstocht in de kunst staat aan het begin. ‘Ik ben nog zoekende,’ lacht ze wat verlegen. Jarenlang was de Texelse, die nooit aan de overkant heeft gewoond, kapster. Tot er bij haar multiple sclerose werd geconstateerd en dat niet meer mogelijk was. Ze stortte zich op haar andere passie, want haar hele leven al tekende ze portretten. Haar liefde voor heldere kleuren is in haar schilderijen overduidelijk. Ze kijkt door het raam naar de betrokken grauwgrijze lucht. ‘Zie je dat roze?’ vraagt ze enthousiast. Eigenlijk mag Texel blij zijn dat ze geen kapster meer is, denk ik, want als ze op een dag haar liefde voor kleuren op haar klanten was gaan botvieren hadden in de straten van Den Burg misschien allemaal dames gelopen met rode of blauwe kapsels.