Hij is autodidact en digibeet. Vele jaren was hij de drijvende kracht achter een kinderparadijs aan de overkant, tot hij negen jaar geleden naar Texel kwam, per ongeluk eigenlijk. In een smal straatje tussen wat kroegen en een disco in het centrum van Den Burg heeft Leo zijn atelier. Overal waar je kijkt zie je tubes verf en doeken. De vloer is bedekt met een oudoranje zeil dat met plakband is gerepareerd. In het midden staat een bevlekte ezel. Alles is kleur en spat van verf en leven, de schilder en zijn doeken. Zijn atelier is klein, dus als de zon schijnt en de wind zich rustig houdt werkt hij vaak op straat. Ook wij zitten buiten en eten op het bankje tegenover de voordeur appelgebak van het hotel om de hoek. Om zijn werk te tonen sjouwt hij een voor een zijn schilderijen, met een bijna onmogelijke draai, het pandje uit. Sommige zijn heel groot en passen precies door de deur. Het blijkt dat hij ze speciaal op draai- en deurmaat heeft gemaakt. Het saaie straatje verandert opeens in een wonderlijk kleurenpalet. Iedereen die langskomt spreekt hij aan. Hier is van een eenzaam schildersbestaan geen sprake.