10… VEILIGHEID

‘En hier kunt u dan uw pincode intoetsen. Kies een nummer dat u gemakkelijk kunt onthouden.’ Ik toets gewoontegetrouw mijn bankpincode in, want dat is de enige code die ik na al die jaren goed kan onthouden. Ik zie mijn nummer verschijnen op het kleine blauwe scherm voor me. Het is vreemd mijn eigen code te zien in plaats van de gebruikelijke sterretjes. ‘En nu het nummer nogmaals,’ zegt de stem opeens vlak naast me. Ik schrik want de dame blijkt ongegeneerd over mijn schouder mee te hebben gekeken of ik het wel goed doe. Ik twijfel, maar doe wat ze me opdraagt en toets weer mijn pincode in. Voor de tweede maal staan daar mijn vier cijfers duidelijk te lezen op het scherm en weer kijkt ze zonder enige terughoudendheid mee. ‘Nu is uw kastje open,’ zegt ze vriendelijk. Het kastje is inderdaad open en de dame verdwijnt. Ik leg mijn kleren op mijn portemonnee met het bankpasje.
Als ik even later in het bad lig kan ik mijn draai niet vinden. In plaats van een paar uur lekker ontspannen maak ik me zorgen. Is de attente medewerker nu mijn kastje aan het leegroven of ben ik te achterdochtig? Ik besluit de pincode van het kastje te gaan veranderen maar als ik terug ben in de kleedkamer blijkt dat onmogelijk. Zal ik naar de balie gaan en een nieuwe code vragen? Ik doe het niet, omdat iedereen de hele dag tegen mij zegt dat Oldenzalers zo aardig en gemoedelijk zijn, zo degelijk en aangenaam. Maar betekent dat dan ook dat ze eerlijk zijn? Voor de zoveelste keer deze dagen sta ik voor hetzelfde dilemma: is het hier veilig of niet?
Als ik even later geld in de gleuf van de parkeermeter gooi, besluipt het gevoel me weer. Moet ik terugrennen en mijn portier afsluiten, waarachter mijn tas met laptop en creditkaart voor het grijpen liggen of niet? Weer doe ik het niet, want in alle gesprekken die ik heb gehad spreekt niemand over criminaliteit.



Fietsen hebben hier slechts één slotje, iedereen laat zijn fietstas met boodschappen erin op de fiets zitten en bij de handwerk- en groentezaak staan buiten grote bakken met artikelen onbeveiligd op straat.
Gisteravond bracht ik iemand naar het station van Hengelo. Toen ik terug bij de auto kwam hing er een unheimische sfeer. Een groepje nerveuze jongens siste elkaar geluiden toe en snel werden dingen doorgeven. Iemand rende weg. Iemand gilde. Iemand floot hard en schel. Toen ik mijn auto in wilde gingen ze opzij. Mijn spiegel was verbogen. Ik stapte in en reed terug naar het veilige Oldenzaal. Want Oldenzaal is geen Hengelo. Maar weten die jongens dat ook?